Listen to “Camille Claudel e a Idade Madura” on Spreaker.
Mergullámonos na obra dunha figura feminina clave na escultura de finais do século XIX: Camille Claudel. Deixamos atrás a pintura para explorar “A Idade Madura”, unha obra de 1899 que se atopa no Museo de Orsay en París. Claudel, nada nunha familia acomodada, demostrou dende moi nova un talento especial para a escultura, o que a levou a formarse en París.
Unha muller nun mundo de homes
A traxectoria de Claudel estivo marcada pola súa condición de muller nun mundo artístico dominado por homes. Estudou na única academia que permitía mulleres e, máis tarde, traballou no taller de Rodin, sendo a única muller entre numerosos escultores. Esta perspectiva de xénero condicionou a valoración da súa obra, sendo a súa calidade artística a miúdo eclipsada polo feito de ser muller.
Auguste Rodin, recoñecido escultor da época, converteuse no seu mestre, colaborador e amante. Claudel colaborou en obras importantes de Rodin, como “As Portas do Inferno”. A partir de 1892, Claudel buscou o seu propio camiño para ser recoñecida como escultora por dereito propio, e non só como discípula de Rodin.
“A Idade Madura”: análise dunha obra clave
“A Idade Madura” é unha obra que se pode situar entre o naturalismo, o simbolismo e o impresionismo na escultura. O uso do bronce, material característico do Modernismo, permite apreciar o virtuosismo técnico de Claudel.
O conxunto escultórico presenta tres figuras: un home que é atrapado por unha figura que representa unha bruxa, mentres unha muller implora no chan.
A carga emocional é intensa, transmitindo sutilezas na expresión humana e un gran realismo figurativo. A composición diagonal e o tratamento das vestimentas axitadas contribúen a crear dinamismo.
Existen varias interpretacións da obra:
- Unha representación do destino, onde o home se afasta da mocidade para deixarse levar pola madurez.
- Unha alegoría das idades do home, onde a madurez leva á vellez abandonando a mocidade.
- A interpretación máis probable é que a obra sexa autobiográfica, representando a Rodin como o home, Rose Beuret como a bruxa, e a propia Camille suplicando por manter a relación.
Un legado marcado polo xenio e a traxedia
Claudel conseguiu transmitir emoción e vitalidade ás súas esculturas, afastándose do academicismo tradicional. Foi unha innovadora, combinando materiais complexos como o ónice, o alabastro, a pedra ou o mármore co bronce.
A pesar do seu talento, sufriu unha falta de recoñecemento en vida. A partir de 1905, manifestou problemas mentais que a levaron a destruír parte da súa obra, sendo internada nun hospital psiquiátrico en 1913, onde permaneceu ata a súa morte en 1943.
Claudel foi castigada por querer ser libre e por superar en xenio ao seu mestre. A súa vida e obra son un exemplo da loita das mulleres artistas por atopar o seu lugar nun mundo que a miúdo lles negaba o recoñecemento.
Créditos
Todas as obras utilizadas distribúense baixo a licenza Creative Commons:
Música da sintonía:
- http://audionautix.com/ (The voyage, PennyWhistle, TriumphantReturn).
Músicas do episodio: (Creative Commons Attribution 3.0 unported)
- Preludios, de Cécile Chaminade
Imaxe:
- A Idade Madura, de Camille Claudel. Wikipedia.
